Wat je zoekt ben jezelf!

Dat is waar en door de reis naar binnen heb ik mijzelf gevonden. Dat geeft rust en blijdschap en een intens gevoel van Liefde.

Maar wat ik niet begreep en wat bleef, is het gevoel van zwaarte, schuld en tekort. De zware deken van mijn gemoed, het schuldig voelen zonder reden en mijn ingewikkelde relatie met geld….

Ook de weg naar binnen liet deze gevoelens voor wat het is. Ik kon het er af en toe laten zijn, maar het bleef ook onprettig aanwezig. Tot afgelopen maandag, ik werd wakker met de boodschap “nu is het tijd”. Mijn hart klopte angst én een soort opgetogen spanning. Het was ook mijn opleidingsdag (academie voor opstellingen) en alles kwam bij elkaar. Mijn leraar (Hylke Bonnema) nodigt iemand uit om de opstelling ceremonie te komen doen, als voorbeeld en inspiratie voor onze groep. Ik voel het, nu moet ik gaan, de spanning en het overslaan van mijn hart zijn alleszeggend. Mijn leraar voelt het ook en haalt mij naar voren. De opstelling begint, mijn zware gevoel, mijn angst voor tekort, we stellen het allemaal op. Mijn gescheiden ouders komen erbij, allebei dragen zij hetzelfde diepe verdriet wat ik ook zo goed ken. En dan mijn voorouders, allen overleden, mijn opa’s die ik nooit heb gekend. Al gauw belanden wij in WOII en de verborgen verhalen die hier zijn (Ik had géén idee) Nu ik dit schrijf ervaar ik weer verdriet, maar het is anders, ik voel het verdriet van en voor mijn families. Beide families hebben het zwaar gehad. Gebroken gezinnen, vroegtijdige dood, depressies en zoals ik nu ervaar en “weet”, gebukt onder het leed van de niet vertelde verhalen. De schaamte en het onbewust dragen van het lot hebben de families verdeeld in het hier en nu. Ineens begrijp ik mijn schuld en mijn altijd aanwezige zware gevoel. Het is niet vàn mij, het zit ín mij! Mijn opa’s hebben hun eigen verhaal in WOII.  Ze zijn daders maar ook slachtoffer en beiden mochten er niet zijn. Dat sloten zij op in hun hart, maar in de onderstroom in onze families, in de gezinnen speelde dit leed gewoon door. Ik voel diepe dankbaarheid dat ik dit verborgen verhaal heb mogen zien. Dat ik het verhaal van mijn opa’s en ook dat van de slachtoffers heb kunnen eren. Mijn beeld van onze “fucked up” families is veranderd. Ik voelde mij verlaten en niet gezien, nu begrijp ik het leed van de familie en elk individu hiervan.

Ik ervaar ruimte en de zwaarte is van mijn schouders af. Dit verhaal delen vind ik wederom spannend. Maar ik geloof oprecht dat het voor velen inzicht brengt en helpend kan zijn.

Het doen van een familieopstelling, de kracht van het veld, de verborgen verhalen eindelijk een gezicht geven in het hier en nu. Het heelt, het geneest, het maakt vrij en weer voel ik mij nog meer verbonden met mezelf, de universele Liefde en moeder aarde.

Wij zijn allemaal één, wij zijn dader en slachtoffer, wij zijn donker en licht, wij zijn goed zoals we zijn, wij zijn mensen! Wij zijn alles en wij zijn niets.

Maar voor nu voel ik mij de wereld, want deze diepe en intense inzichten brengen mij dichter bij jou en bij mij. Dankbaar voor dit lot en dankbaar voor dit pad.

Dankbaar dat ik nu vrolijk en vrij kan zijn, echt vanuit mijzelf! En niét als vluchtroute om de pijn niet te hoeven voelen.

Yes, Ja, Top en Dank 🙏🏼

Op naar een stralende dag ☀

In liefdevolle herinnering; Opa Gerrit en Opa Landi 🤍